Een groep onderzoekers vermoedt dat deze minuscule formaties voortdurend door de aarde kunnen gaan zonder dat wij ze opmerken
Zwarte gaten worden meestal beschreven als kosmische mysteries die alles op hun pad kunnen opslokken, echte donkere afgronden die een van de meest indrukwekkende krachten in het universum vertegenwoordigen. Een recente wetenschappelijke hypothese heeft echter een heftige discussie op gang gebracht: wat als sommige van deze mysterieuze leegtes veel dichterbij zijn dan we denken, zelfs in onze eigen huizen? Het blijkt dat experts de hypothese hebben geopperd dat deze astronomische verschijnselen dichter bij ons kunnen zijn dan we denken.
Volgens de onderzoekers bestaat de kans dat het universum vol zit met een speciale vorm van deze kosmische verschijnselen, die bekend staan als primaire zwarte gaten. Het meest verbazingwekkende is dat volgens sommige berekeningen elk jaar duizenden van deze verschijnselen door elke vierkante meter van de aarde kunnen gaan, en dit idee is zowel fascinerend als beangstigend. Vanuit dit oogpunt zou het niet absurd zijn om te veronderstellen dat u op dit moment boven een van deze verschijnselen zit, zonder dat u het weet.
De zogenaamde primaire zwarte gaten verschillen van de zwarte gaten die we ons gewoonlijk in sciencefiction voorstellen, omdat ze niet ontstaan uit instortende sterren, maar ontstonden in de eerste ogenblikken van het bestaan van het heelal. Volgens sommige theorieën ontstonden ze slechts een fractie van een seconde na de oerknal, toen materie en energie zich begonnen uit te breiden en ongelijkmatig te verspreiden. In de gebieden waar de dichtheid en temperatuur het hoogst waren, kon de ineenstorting leiden tot het ontstaan van deze mysterieuze objecten.
Dr. De-Chang Dai, onderzoeker aan de Yangzhou-universiteit in China, legde in een studie gepubliceerd in Physics of the Dark Universe uit dat primaire zwarte gaten juist het resultaat zijn van deze oorspronkelijke context: “In deze periode waren de temperatuur en de energiedichtheid in het heelal zeer hoog.” Dit scenario doet vermoeden dat sommige van deze mysterieuze sporen van de oerknal zelfs vandaag de dag nog bestaan, misschien wel dichterbij dan we ons kunnen voorstellen. Toen de dichte gebieden tijdens de oerknal samenkwamen, konden er zwarte gaten ontstaan.
In tegenstelling tot gewone zwarte gaten worden primaire zwarte gaten gekenmerkt door hun minuscule omvang. Stephen Hawking beschreef ze als objecten die 100.000 keer kleiner kunnen zijn dan een paperclip, maar tegelijkertijd 100.000 keer zwaarder dan de zon, wat ze zo vreemd en moeilijk voorstelbaar maakt. Het is interessant dat deze zwarte gaten, ondanks hun theoretische kracht, heel weinig energie uitstralen en naar schatting geen serieuze bedreiging vormen: zelfs als ze met hoge snelheid door een menselijk lichaam zouden vliegen, zouden ze weinig of geen schade aanrichten voordat ze volledig verdampen.
Wat zegt de wetenschap over primaire zwarte gaten?
Deskundigen hebben de hypothese geopperd dat primaire zwarte gaten in feite het antwoord kunnen zijn op een van de grootste mysteries van het universum: donkere materie. Professor Dejan Stojkovic van de Universiteit van Buffalo legde uit dat, in tegenstelling tot wat eerder werd aangenomen, deze objecten niet noodzakelijkerwijs volledig verdampen na verloop van tijd, maar kunnen krimpen tot ze een stabiele toestand bereiken, bekend als ‘Planck-restmassa’, met een gewicht van slechts 10 microgram. Dit idee opent de mogelijkheid dat ze in veel kleinere vormen bestaan dan onderzoekers aanvankelijk dachten.
Wetenschappers van het Massachusetts Institute of Technology (MIT) beweren dat als wordt bevestigd dat deze zwarte gaten de bron van donkere materie zijn, dit van enorm belang zal zijn voor de natuurkunde en ons begrip van de kosmos. Zoals professor David Kaiser opmerkte, bestaan deze exotische en vluchtige verschijnselen weliswaar niet meer in hun oorspronkelijke vorm, maar hebben ze mogelijk sporen achtergelaten in de kosmische geschiedenis, die zich vandaag de dag manifesteren in de vorm van bijna onzichtbare signalen, waardoor we nieuwe aanwijzingen krijgen om de mysteries van het heelal te ontrafelen.
